Tag Archives: humoristisch

I like to watch too – Paradiso

Posted on by
Reply

Zaterdag 14 juli naar het event I like to watch too in de Paradiso te Amsterdam geweest tijdens Julidans.

“So what?!”

Tijdens I like to watch too 2012 werd flink gebruik gemaakt van het kurkdroog neerzetten van de hedendaagse symbolismes uit de media als videoclip en televisie, waarin niets meer shocked en alles moet kunnen. Alle performances die in het gehele gebouw plaats vonden hadden een ‘in your face’ factor a.k.a. kijk zelf maar wat je ermee doet.

Behalve dat ik me suf gelachen heb om de scherpe ironie tijdens de performance The Bunga Bunga Generation door PiccoliProduction, bekropen me simultaan echter ook de koude rillingen bij het horen van het enthousiast meeklappende publiek. Realiteit en fictie zaten elkaar wel heel dicht op de huid en ik vroeg mij vaak af of het merendeel van de mensheid echt zo’n kijk op de wereld heeft als werd geportretteerd. De performance was zo ver uitgewerkte dat de botheid meerdere lagen kreeg en bij tijd en wijle veranderde in een Tableau van de 21ste eeuw.

Ook in de performances Girl 29 door T.r.a.s.h., The Very Delicious Piece door Cristina Leitão & Jasmina Križaj, Untitled door Tim Boerlijst, We Hope That You’re Happy (Why would we lie?) door Made in China, Bokko Dance ‘Dance Dance Revolution’ door Karel van Laere & Vanja Rukavina zat een zeker sarcasme als reactie op op de huidige maatschappij. Dit sarcasme dat bestond uit het nemen van situaties met korrels zout of juist uit het wijzen van beschuldigende vingers was zowel lekker, als humoristisch, als makkelijk, als entertaining, als kritisch.

I like to watch too zorgt voor een goeie sfeer waarin je als bezoeker zelf kan kiezen wat je wilt zien en horen en geeft jonge internationale makers de kans hun werk te tonen.

Houd ze in de gaten: http://iliketowatchtoo.nl/?lang=en

L’ART POUR L’ART – Anna Verduin

Posted on by
Reply

Maandag 14 mei naar de generale van L’ART POUR L’ART van regisseuse Anna Verduin in het Rozentheater te Amsterdam geweest.

De kip of het ei?

In deze beeldende voorstelling volgen lichte en donkere scènes elkaar in een zeer humoristische manier op. Het Symbolisme van de voorstelling prikkelt je brein, terwijl je naar flarden tekst luistert die in het eerste opzicht geen connectie lijken te hebben.

Het stuk heeft een lekker speels decor (Roos Matla) bestaande uit een paar grote speelgoedblokken en een hoop hypnotiserende rekwisieten waarmee je hersenen worden gekneed. De nadruk lijkt op de relativiteit van de dingen om ons heen te liggen: alles veranderd.. of toch niet?

Gaat het zien deze week!: 14 t/m 17 mei Rozentheater http://www.rozentheater.nl/agenda/l’art-pour-l’art/377/3063/

‘Maanvirus’ – Theatergroep MAX

Posted on by
Reply

Zondag 8 april naar de voorstelling ‘Maanvirus’ van Theatergroep MAX in de Krakeling Amsterdam geweest.

Haunting…

Drie zusjes, een dode moeder, een vreemdeling met maansteen ogen en een familiegeheim. Kortom de “hyenia” heerst.

Deze no-nonsens voorstelling is lekker sarcastisch gespeeld, waardoor je goed bij het verhaal blijft. Geen opsmuk of hoogdravende technieken zijn nodig om mee te kunnen duiken in de herinneringen van de drie zusjes die op zoek gaan naar de moordenaar van een meisje dat in het bos achter hun huis is gevonden.

Het decor (Sanne Danz) en het kostuum (Marieke Kamphuis) heeft alle opsmuk die in het spel is weggelaten op zich genomen en vloekt ondanks alle diverse designs bewonderenswaardig niet. Het geeft het geheel een tijdloze en grenzeloze sfeer waarin een ieder zich kan verplaatsen naar de plek des onheils. Het licht (Gé Wegman) heeft videoclip-achtige momenten en zorgt met de rest van het toneelbeeld voor lekker veel humoristische twist’s.

Al duurde het geheel soms ietwat lang, de directe aanpak van een niet al te lichtzinnig thema werkte als een trein. Ik ben erg benieuwd hoe het voor de kinderen was die met hun ouders kwamen kijken. Je kon namelijk niet om de gevolgen van de door een ouder gemaakte keuze heen. Zoals Roald Dahl begreep: kinderen zijn de volwassenen.

Gaat het nog zien op 25 en 26 april!: http://www.tgmax.nl/agenda/264/?id=319

Youtube: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=jJmzbYVcyz0

‘Revolutionary I am not’ – SNDO

Posted on by
Reply

Zaterdag 11 februari naar het programma van ‘Revolutionary I am not’ in het Melkweg Theater Amsterdam geweest.

Het programma van de avond bestond uit drie verschillende voorstellingen door drie nieuwe choreografen van de SNDO. Met de verwachting dans te gaan zien werden we de hele avond verrast met performance theater.

De tweede performance van de avond “The dog needs to eat” van Olivia Reschofsky, was humoristisch en op het randje van shocking, doordat de ene na de andere onverwachte scène zijn intreden deed. Beginnend met een opruiende tekst van politieke aard, gevolgd door een bijna flower-power achtige vertoning waarin een klein mens werd vereerd, om vervolgens een hond en een kip het podium te laten betreden. Doordat er geen gebruik werd gemaakt van een bepaalde stijl of genre bleef je een ‘open mind’ houden en verwachtingsvol kijken.

In de derde performance “FURTHER” van Karina Sarkissova & Ruairí Donovan moest het gehele publiek participeren. Na plaats genomen te hebben op de rijen stoelen werd er gevraagd het ‘scherm’ te aanschouwen. Het ‘scherm’ vroeg het publiek opdrachten te vervullen om tot het volgende level te komen. Gezien het publiek grotendeels uit vrienden, collega’s en mede studenten bestond werd er uitbundig gehoor gegeven aan de opdrachten die geleidelijk steeds grens over scheidender werden. Zo begon ik na de opdracht van “Give the person next to you a hug” in plaats van te participeren te observeren. Wat ik zag was een massa die in de naam van “Het is toch maar theater” alles klakkeloos begon na te doen en op te dreunden. Al snel werd mij door een persoon van het project gevraagd of ik mezelf als de buitenstaander groep beschouwde. Implicerend dat ik deel was van een groep waar ik me ook nog eens boven of anderszins buiten zou willen stellen.

Interessant om te zien dat dit thema van massa en individu blijft fascineren.

Houdt ze in de gaten!: http://sndo-sndo.blogspot.com/

‘Collaborators’ – National Theatre

Posted on by
Reply

Op donderdag 24 november naar de voorstelling ‘Collaborators’ in het National Theatre in London geweest.

All strings attached!

“Moscow, 1938. A dangerous place to have a sense of humor; even more so a sense of freedom. Mikhail Bulgakov, living among dissindents, stalked by secret police, has both. And then he’s offered a poisoned chalice: a commission to write a play about Stalin to celebrate his sixtieth birthday.”

We staan in een bomvolle kleine zaal van het National Theatre voor £ 5,-!

Wat je klein noemt! Het theater is naar keuze om te bouwen voor elk idee! Publiek en speelvloer zijn naar behoeven aan te passen en zo zaten wij om de speelvloer heen. Het decor was als een speelse weg waar over, onder en achter op gelopen werd. Hierdoor ontstond een perfecte overvloeiing van plaats, situatie, ruimte en tijd.

Dit pittige nieuwe tekststuk van John Hodge over de toneel schrijver Mikhail Bulgakov werd door de ruimtelijke indeling en bespeling van het decor zeer humoristisch. Wat wil je ook? Het vieren van Stalins zestigste verjaardag gaat je niet in de koude kleren zitten als de man zelf ten tonele verschijnt. Het droge en sceptische spel van de toneel schrijver (Alex Jennings) en de dictator (Russell Beale) die langzaam in elkaar opgaan zorgen voor de scherpe kantjes that give you the giggles and uneas of a spectator.

Een intense twee uur waarbij zowel spel als decor bleef boeien.

Meer weten? Check: www.ntlive.com