I like to watch too – Paradiso

Zaterdag 14 juli naar het event I like to watch too in de Paradiso te Amsterdam geweest tijdens Julidans.

“So what?!”

Tijdens I like to watch too 2012 werd flink gebruik gemaakt van het kurkdroog neerzetten van de hedendaagse symbolismes uit de media als videoclip en televisie, waarin niets meer shocked en alles moet kunnen. Alle performances die in het gehele gebouw plaats vonden hadden een ‘in your face’ factor a.k.a. kijk zelf maar wat je ermee doet.

Behalve dat ik me suf gelachen heb om de scherpe ironie tijdens de performance The Bunga Bunga Generation door PiccoliProduction, bekropen me simultaan echter ook de koude rillingen bij het horen van het enthousiast meeklappende publiek. Realiteit en fictie zaten elkaar wel heel dicht op de huid en ik vroeg mij vaak af of het merendeel van de mensheid echt zo’n kijk op de wereld heeft als werd geportretteerd. De performance was zo ver uitgewerkte dat de botheid meerdere lagen kreeg en bij tijd en wijle veranderde in een Tableau van de 21ste eeuw.

Ook in de performances Girl 29 door T.r.a.s.h., The Very Delicious Piece door Cristina Leitão & Jasmina Križaj, Untitled door Tim Boerlijst, We Hope That You’re Happy (Why would we lie?) door Made in China, Bokko Dance ‘Dance Dance Revolution’ door Karel van Laere & Vanja Rukavina zat een zeker sarcasme als reactie op op de huidige maatschappij. Dit sarcasme dat bestond uit het nemen van situaties met korrels zout of juist uit het wijzen van beschuldigende vingers was zowel lekker, als humoristisch, als makkelijk, als entertaining, als kritisch.

I like to watch too zorgt voor een goeie sfeer waarin je als bezoeker zelf kan kiezen wat je wilt zien en horen en geeft jonge internationale makers de kans hun werk te tonen.

Houd ze in de gaten: http://iliketowatchtoo.nl/?lang=en

FESTIVAL WHYNOT #3

Zaterdag 24 maart naar het dansfestival ‘WHYNOT #3’ geweest in W139 te Amsterdam.

Lekker experimenteren.

De avond was gevuld met performances, live muziek en film. Alles draaide om het ervaren van beweging, het zelf bewegen en bewogen worden. Er hing een verwachtingsvolle sfeer waardoor de vrijblijvende setting voor de performances niet helemaal stand hield, maar er wel met aandacht werd gekeken.

De performances van zaterdag bestonden uit:

‘Loie Fuller’ – Ola Maciejewska (Black edittion). Wat kun je allemaal met een groot stuk stof en twee stokken? De mooie elementen in beweging van de stof gingen helaas ten onder in de duratie en setting van het geheel.

‘Duet’ – Marieke Dermul en Tamar Blom. Kort en krachtig. Een energieke uitbarsting van onderlinge spanningen die te lang worden opgekropt en ingebonden.

‘Atomic 5.1’ – Ula Sickle. De beweging van licht. Ongeschikt voor mensen met epilepsie, maar uitdagend voor de hersenen om te blijven kijken. Intense sound-scape die in combinatie met het beeld zorgt voor een hallucinerend effect.

‘The critical piece’ – Stechmann / van Rooij. Hilarisch. Heerlijke sarcastische manier van vertellen en uitbeelden. Hier deed wederom de duratie van het stuk af aan de intensiteit waardoor er herhalingen ontstonden in beeld, dans en boodschap. De kern is echter duidelijk: woorden kunnen dans niet verwoorden.

De avond eindigde in dans improvisaties met live muziek waarbij het publiek mocht participeren.

Houd ze in de gaten: http://festivalwhynot.tumblr.com/about

YouTube: http://www.youtube.com/watch?v=xeT-sulbnb4