We are not from outer space & Come as you are – Dancing on the Edge

Woesdag 21 november naar de double bill We are not from outer space & Come as you are geweest tijdens Dancing on the Edge bij Podium Mozaïek Amsterdam.

As you are.

Wat kan het toch verrassend zijn om ergens spontaan mee naartoe te gaan totaal niet wetende wat je te zien gaat krijgen! De avond begon met verleidende klanken van oosterse live muziek in de ontvangsthal die ons nieuwsgierig naar de zaal toe leidde, waar we vervolgens in een totaal andere dimensie terecht kwamen.

In We are not from outer space (Rita Vilhena, Mohamed Shafik) werd op pop-art-achtige wijze gebruik gemaakt van locatie, performance, decor, kostuum en rekwisieten. Alles werd uit zijn verband getrokken door de onderbrekingen in speelstijl en de compilatie van scènes. Een prachtig teer duet veranderde in een vunzige porno, een serieuze moderne dans veranderde in een slapstick. De dans deed je mee schudden in je stoel en liet je kaakspieren verkrampen van het in stilte schreeuwen. Drie individuen, als koppel, als trio en als massa, die met het verstrijken van de tijd zich steeds blijven aanpassen aan de behoefte van het moment: performance art met een korreltje zout.
Video: http://vimeo.com/41094459

Come as you are (Nir de Volff, Mohamed Fouad) is alles wat je niet verwacht en verwachten kunt. In deze ontwapenende performance zien we twee mannen die spelen met de veronderstellingen en de stigma’s over het Westen. De jongensachtige kostuums maken zowel de performers als het publiek belachelijk waardoor het respect afdwingt. Het stuk wordt begeleid met live muziek (Haytham Safia) die bekende westerse hits laat versmelten met de voor ons onbekendere oosterse klanken. Door de slachtoffer rol van een ander uit te beelden komen de eigen vragen aan het daglicht: humor heeft een zeer scherp randje.
Video: http://www.youtube.com/watch?v=buvV_u-p9Kw

Doordat ik met een blanco blik de stukken in ben gestapt heb ik persoonlijke verhalen over menselijk gedrag en handelen gezien, terwijl veel van mijn mede publiek de behoefte had de stukken in een politieke context te zetten door de Egyptische makers. Dit zorgde voor een aparte spanning bij het nagesprek.

Houd deze makers in de gaten!:
http://www.dancingontheedge.nl/agenda-english/double-bill-come-as-you-are-we-are-not-from-outer-space-21-11
http://www.totalbrutal.net/index_content.html

FESTIVAL WHYNOT #3

Zaterdag 24 maart naar het dansfestival ‘WHYNOT #3’ geweest in W139 te Amsterdam.

Lekker experimenteren.

De avond was gevuld met performances, live muziek en film. Alles draaide om het ervaren van beweging, het zelf bewegen en bewogen worden. Er hing een verwachtingsvolle sfeer waardoor de vrijblijvende setting voor de performances niet helemaal stand hield, maar er wel met aandacht werd gekeken.

De performances van zaterdag bestonden uit:

‘Loie Fuller’ – Ola Maciejewska (Black edittion). Wat kun je allemaal met een groot stuk stof en twee stokken? De mooie elementen in beweging van de stof gingen helaas ten onder in de duratie en setting van het geheel.

‘Duet’ – Marieke Dermul en Tamar Blom. Kort en krachtig. Een energieke uitbarsting van onderlinge spanningen die te lang worden opgekropt en ingebonden.

‘Atomic 5.1’ – Ula Sickle. De beweging van licht. Ongeschikt voor mensen met epilepsie, maar uitdagend voor de hersenen om te blijven kijken. Intense sound-scape die in combinatie met het beeld zorgt voor een hallucinerend effect.

‘The critical piece’ – Stechmann / van Rooij. Hilarisch. Heerlijke sarcastische manier van vertellen en uitbeelden. Hier deed wederom de duratie van het stuk af aan de intensiteit waardoor er herhalingen ontstonden in beeld, dans en boodschap. De kern is echter duidelijk: woorden kunnen dans niet verwoorden.

De avond eindigde in dans improvisaties met live muziek waarbij het publiek mocht participeren.

Houd ze in de gaten: http://festivalwhynot.tumblr.com/about

YouTube: http://www.youtube.com/watch?v=xeT-sulbnb4

‘ValAngst’ – MATZER

Donderdag 15 maart naar de voorstelling ‘ValAngst’ van MATZER in het Bellevue Theater Amsterdam geweest.

Alsof je naar een film zit te kijken.

Muziek en tekst. De live muziek in het stuk zet de toon. Breekbaar en zacht dwingend geeft het openingen naar de lappen tekst die door je trommelvliezen naar binnen roffelen. Het stuk vertelt over de struggles in het leven van een gezin bestaande uit vader, moeder en zoon.  Doordat je naar een alledaagse situatie zit te kijken kun je je tot je eigen ergernis vaak snel vinden in de scènes die vol frustratie en irritatie zitten.

De behoefde om hardop te roepen “hou je kop!” geeft te denken. Het decor (Sacha Zwiers) is akelig realistisch en kaal waardoor je de frustraties die in de tekst naar voren komen nog minder kunt negeren. Ook het kostuum (Ilse Vermeulen) sluit nauw aan op de realiteit van het stuk.

Tegen het einde van de voorstelling bekruipt je hetzelfde gevoel als in de bioscoop:          je weet hoe het gaat aflopen en toch hoop je op een alternatief.

Gaat het zien: http://www.matzer.org/

YouTube: http://www.youtube.com/watch?v=4qSuYy6rWEY&feature=player_embedded