Tag Archives: massa

We are not from outer space & Come as you are – Dancing on the Edge

Posted on by
Reply

Woesdag 21 november naar de double bill We are not from outer space & Come as you are geweest tijdens Dancing on the Edge bij Podium Mozaïek Amsterdam.

As you are.

Wat kan het toch verrassend zijn om ergens spontaan mee naartoe te gaan totaal niet wetende wat je te zien gaat krijgen! De avond begon met verleidende klanken van oosterse live muziek in de ontvangsthal die ons nieuwsgierig naar de zaal toe leidde, waar we vervolgens in een totaal andere dimensie terecht kwamen.

In We are not from outer space (Rita Vilhena, Mohamed Shafik) werd op pop-art-achtige wijze gebruik gemaakt van locatie, performance, decor, kostuum en rekwisieten. Alles werd uit zijn verband getrokken door de onderbrekingen in speelstijl en de compilatie van scènes. Een prachtig teer duet veranderde in een vunzige porno, een serieuze moderne dans veranderde in een slapstick. De dans deed je mee schudden in je stoel en liet je kaakspieren verkrampen van het in stilte schreeuwen. Drie individuen, als koppel, als trio en als massa, die met het verstrijken van de tijd zich steeds blijven aanpassen aan de behoefte van het moment: performance art met een korreltje zout.
Video: http://vimeo.com/41094459

Come as you are (Nir de Volff, Mohamed Fouad) is alles wat je niet verwacht en verwachten kunt. In deze ontwapenende performance zien we twee mannen die spelen met de veronderstellingen en de stigma’s over het Westen. De jongensachtige kostuums maken zowel de performers als het publiek belachelijk waardoor het respect afdwingt. Het stuk wordt begeleid met live muziek (Haytham Safia) die bekende westerse hits laat versmelten met de voor ons onbekendere oosterse klanken. Door de slachtoffer rol van een ander uit te beelden komen de eigen vragen aan het daglicht: humor heeft een zeer scherp randje.
Video: http://www.youtube.com/watch?v=buvV_u-p9Kw

Doordat ik met een blanco blik de stukken in ben gestapt heb ik persoonlijke verhalen over menselijk gedrag en handelen gezien, terwijl veel van mijn mede publiek de behoefte had de stukken in een politieke context te zetten door de Egyptische makers. Dit zorgde voor een aparte spanning bij het nagesprek.

Houd deze makers in de gaten!:
http://www.dancingontheedge.nl/agenda-english/double-bill-come-as-you-are-we-are-not-from-outer-space-21-11
http://www.totalbrutal.net/index_content.html

Het Eeuwige Nachtcafé V – Circus Treurdier

Posted on by
Reply

Dinsdag 11 september naar Het Eeuwige Nachtcafé V van Circus Treurdier geweest in Het Depot te Amsterdam.

Terug in het hol van het konijn.

Zippend aan een drankje wacht de niet zo volle zaal op de opening van het Nachtcafé V. Met scherpe sketches en goed gecomponeerde muziek worden de verschillende verhaallijnen uiteen gezet, waarin verassend nieuw talent zich weet te ontplooien. De typetjes zijn tot in de puntjes uitgewerkt waardoor de droge humor door de zaal kaatst.

Al snel blijkt het niet alleen maar om variété te gaan deze avond. De kostuums hebben niets speels meer en het achterdoek toont een mooi doch somber stilleven van Koenijn. Spelers worden met zakken over het hoofd afgevoerd en het Koenijn schetst ons na een spetterende pleidooi een steeds wanhopigere en chaotischere gang van zaken. Is er iets of juist niets met een massa te beginnen?

Interessante voorstelling om op de vooravond van de verkiezingen te hebben gezien, al kwam je er zonder definitief antwoord uit.

Gaat henen in oktober: http://www.circustreurdier.nl/het-eeuwige-nachtcafe/

Video: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=VB70d5kS-L0#!

‘Mephisto’ – Toneelgroep Maastricht

Posted on by
Reply

Maandag 13 februari naar de verpletterende voorstelling ‘Mephisto’ van Toneelgroep Maastricht geweest in de Stadsschouwburg Amsterdam.

Where is the line?

Het hele stuk lang leek ik mij in de huidige verwarrende maatschappelijke en politieke klimaat van ons land te begeven. Toch verhaalde het stuk zich letterlijk over gebeurtenissen uit de tijd van vlak voor de tweede Wereld Oorlog. Meende ik mij eerst in een ouderwets gespeeld stuk te wanen, werd ik door de constante verandering in het decor meegezogen in een roller coaster waarin de grenzen van wat gevaarlijk en slecht is werden opgeheven.

De hoeveelheid tekst maakte dat je je hersenen hoorde kraken. Het volgen van de acht personages was zowel verademend als vermoeiend. Deze hoge concentratie werd versterkt door de choreografieën van Kathrin Gramelsberger. De stukken dans haalde je uit het kraken van je schedel en namen je mee naar de emotionele ervaring van het stuk die je tot in je vingertoppen kon voelen tintelen.

Het uitgebreide decor (Theo Tienhooven) liep van een zekere transparante open blik geleidelijk over in een color blocking van dwingend rood, waardoor het als een negatief op je netvlies werd gebrand. Ook het licht (Gé Wegman) zorgde voor het vertalen van de onderstroom aan spanningen en verwarring. Beide overschreden zonder pardon je grenzen. Op het moment dat je je bewust werd van wat je aan het aanschouwen was, bleek je er al tot over je oren in te zitten zonder enige uitweg.

Een pakkend stuk met wederom als fascinerend thema massa en individu. Kiezen of afwachten, afdwingen of motiveren, insider of outsider, verantwoordelijk of onschuldig, vrijspreken of veroordelen.

Je lijkt het over goed of slecht te hebben, maar is dat wel zo?

Toneelgroep Maastricht: http://www.toneelgroepmaastricht.nl/p/165.html?p_id=13&m=369

Kathrin Gramelsberger: http://kathrin.nl/

‘Revolutionary I am not’ – SNDO

Posted on by
Reply

Zaterdag 11 februari naar het programma van ‘Revolutionary I am not’ in het Melkweg Theater Amsterdam geweest.

Het programma van de avond bestond uit drie verschillende voorstellingen door drie nieuwe choreografen van de SNDO. Met de verwachting dans te gaan zien werden we de hele avond verrast met performance theater.

De tweede performance van de avond “The dog needs to eat” van Olivia Reschofsky, was humoristisch en op het randje van shocking, doordat de ene na de andere onverwachte scène zijn intreden deed. Beginnend met een opruiende tekst van politieke aard, gevolgd door een bijna flower-power achtige vertoning waarin een klein mens werd vereerd, om vervolgens een hond en een kip het podium te laten betreden. Doordat er geen gebruik werd gemaakt van een bepaalde stijl of genre bleef je een ‘open mind’ houden en verwachtingsvol kijken.

In de derde performance “FURTHER” van Karina Sarkissova & Ruairí Donovan moest het gehele publiek participeren. Na plaats genomen te hebben op de rijen stoelen werd er gevraagd het ‘scherm’ te aanschouwen. Het ‘scherm’ vroeg het publiek opdrachten te vervullen om tot het volgende level te komen. Gezien het publiek grotendeels uit vrienden, collega’s en mede studenten bestond werd er uitbundig gehoor gegeven aan de opdrachten die geleidelijk steeds grens over scheidender werden. Zo begon ik na de opdracht van “Give the person next to you a hug” in plaats van te participeren te observeren. Wat ik zag was een massa die in de naam van “Het is toch maar theater” alles klakkeloos begon na te doen en op te dreunden. Al snel werd mij door een persoon van het project gevraagd of ik mezelf als de buitenstaander groep beschouwde. Implicerend dat ik deel was van een groep waar ik me ook nog eens boven of anderszins buiten zou willen stellen.

Interessant om te zien dat dit thema van massa en individu blijft fascineren.

Houdt ze in de gaten!: http://sndo-sndo.blogspot.com/