Tag Archives: slapstick

We are not from outer space & Come as you are – Dancing on the Edge

Posted on by
Reply

Woesdag 21 november naar de double bill We are not from outer space & Come as you are geweest tijdens Dancing on the Edge bij Podium Mozaïek Amsterdam.

As you are.

Wat kan het toch verrassend zijn om ergens spontaan mee naartoe te gaan totaal niet wetende wat je te zien gaat krijgen! De avond begon met verleidende klanken van oosterse live muziek in de ontvangsthal die ons nieuwsgierig naar de zaal toe leidde, waar we vervolgens in een totaal andere dimensie terecht kwamen.

In We are not from outer space (Rita Vilhena, Mohamed Shafik) werd op pop-art-achtige wijze gebruik gemaakt van locatie, performance, decor, kostuum en rekwisieten. Alles werd uit zijn verband getrokken door de onderbrekingen in speelstijl en de compilatie van scènes. Een prachtig teer duet veranderde in een vunzige porno, een serieuze moderne dans veranderde in een slapstick. De dans deed je mee schudden in je stoel en liet je kaakspieren verkrampen van het in stilte schreeuwen. Drie individuen, als koppel, als trio en als massa, die met het verstrijken van de tijd zich steeds blijven aanpassen aan de behoefte van het moment: performance art met een korreltje zout.
Video: http://vimeo.com/41094459

Come as you are (Nir de Volff, Mohamed Fouad) is alles wat je niet verwacht en verwachten kunt. In deze ontwapenende performance zien we twee mannen die spelen met de veronderstellingen en de stigma’s over het Westen. De jongensachtige kostuums maken zowel de performers als het publiek belachelijk waardoor het respect afdwingt. Het stuk wordt begeleid met live muziek (Haytham Safia) die bekende westerse hits laat versmelten met de voor ons onbekendere oosterse klanken. Door de slachtoffer rol van een ander uit te beelden komen de eigen vragen aan het daglicht: humor heeft een zeer scherp randje.
Video: http://www.youtube.com/watch?v=buvV_u-p9Kw

Doordat ik met een blanco blik de stukken in ben gestapt heb ik persoonlijke verhalen over menselijk gedrag en handelen gezien, terwijl veel van mijn mede publiek de behoefte had de stukken in een politieke context te zetten door de Egyptische makers. Dit zorgde voor een aparte spanning bij het nagesprek.

Houd deze makers in de gaten!:
http://www.dancingontheedge.nl/agenda-english/double-bill-come-as-you-are-we-are-not-from-outer-space-21-11
http://www.totalbrutal.net/index_content.html

‘F-16’ – Bambie

Posted on by
Reply

Dinsdag 13 maart naar de voorstelling ‘F-16’ door Mimetheatergroep Bambi geweest in Frascati 1 in Amsterdam.

Een uitzichtloze bende met scherpe momenten.

In de grote boze boevenwereld van dictators en vredebrengers word flink wat afgeknald. Dit zorgt voor een slapstick-achtige voorstelling waarin het motto lijkt te zijn: ‘alles is relatief’. Maar welk effect heeft dit op ons als publiek? Zodra er momenten van pure beweging ontstonden zaten we als publiek geboeid te kijken, maar het grotere deel voelde meer als een lange en amusante zit.

Nu zal de lat aan verwachtingen voor vele flink hoog liggen over wat je bij Bambi te zien kunt krijgen. De anders zo uitgesproken en strakke stijl in beweging van Bambi zal in dit stuk dan waarschijnlijk ook de verwarrendste factor zijn geweest.

Het decor (Hester Jolink) was prettig, simpel en speels. De centrale plaatsing van het decor deed wel wat af aan de spanningsboog, waardoor veel van de trucen uit de trucendoos voorspelbaar werden. De grootste verrassing leek hem in het kostuum te zitten (Atty Kingma), waarmee de spelers op een bepaald moment in een stelletje haantjes de voorste veranderden. Het geluidsdecor (Wim Conradi) was lekker dik aangezet waardoor je telkens weer even wakker werd geschud uit het argeloze toekijken van zoveel wandaden.

Alles wat je te zien en horen kreeg was gebaseerd op de dubbelheid en wrangheid van het thema ‘machtsspel’, waardoor op veel punten rode rozen rood werden geverfd. Dit had voor mij niet genoeg kracht om het geheel uit het punt van herkenning te trekken.

Speellijst: http://www.bambie.org

‘ i Promise ‘ – Theater Sonnevanck

Posted on by
Reply

Donderdag 12 januari naar de voorstelling ‘i Promise’ van Theater Sonnevanck geweest in De Krakeling Amsterdam.

Bij binnenkomst worden we door de acteur ontvangen die zich moet verontschuldigen voor het ontbreken van zijn medespeler. Zijn jonge collega die achter de techniek zit springt in en begint enthousiast op zijn eigen manier het verhaal mee te vertellen.

Het sprookje begint. Wat doe je als je verliefd bent en je het aan niemand kunt vertellen? Hoe ga je om met het moment waarop je je ouders op de tweede plaats gaat zetten zonder dat je zelf die keuze wilt maken?

We worden meegenomen naar een tropische fantasiewereld die telkens wreed word onderbroken door de acteur. De eerste twee keer vind je nog dat het er bij hoort, daarna begint het je te irriteren. Al snel wil je dat alleen het sprookje nog word verteld en dat de realiteit buiten kijf word gelaten. Terwijl dit patroon zich blijft herhalen beginnen de grenzen tussen het vertellen van het sprookje en het verhaal dat de jonge acteur vertelt te vervagen.

Door de ritmes krijgt het stuk vorm en word het contrast tussen jong en oud op speelse wijze getoond. Door een verhaal goed te vertellen blijf je als toeschouwer luisteren en wil je weten hoe het eindigt al heb je een vermoeden waar het heen zal gaan. De eenvoud op het podium is dan ook erg prettig en geeft je de gelegenheid om je op de muziek te laten meevoeren.

Ondanks het ontbreken van de 44 deurbellen en 97 ringtones is het een speelse mix van beatboxen, een Turks verhaal, westerse slapstick en oosterse mysterie.

Gaat het zien!: http://www.sonnevanck.nl/ipromise/index.php