This coming year I’ll be in London for my Master Scenography in Dance, work and loads of new experiences plus inspiration!
I’ll keep you posted on my UK work and dance – theatre visits
ANNE point Facebook
ANNE• blog
ANNE• portfolio
Like my dear English teacher Bryna Hellman said to me:
My master is made possible by
Prins Bernhard Cultuurfonds
Egbert van Paridon Fonds
All of the incredible persons who made my
ANNE• Tube System to London reality!
Zaterdag 24 november naar de voorstelling SMALL WORLD door Boogaerdt/VanderSchoot in het Frascati te Amsterdam geweest.
Don’t give me hope!
Sabbelend aan onze roze suikerpin wachten we als publiek af wanneer de enorme chaos die zich voor ons uitstrekt zal ontpoppen tot een voorstelling.
Uit de diepte van de ruis vormen zich door ijzersterk spel al gauw rauwe bewegende beelden en stillevens. De chaos blijkt een logica en overzicht te hebben bestaande uit scherpe fragmentarische performances. Deze performances beginnen soms zonder dat je er erg in hebt en vechten tot op het bot om zich te doen laten gelden op het gewonnen terrein van de speelvloer.
De maskers zijn weer spectaculair echt door het bewegingsmateriaal dat tot in de kleinste detail is uitgewerkt, waardoor de spelers zelf geheel worden uitgewist. Deze gruwelijke live videoclip lijkt geen begin of einde te kennen en we zijn er ons dan ook zeer bewust van dat hij zich buiten de zaaldeuren zal voortzetten. Door de vervorming van stemmen, gezichten en kostuums zien we een werkelijke werkelijkheid die wel heel verdraaid is doordat we er met zijn allen in geloven.
Ga dit STUK zien!: http://bvds.nu/speellijst/
20 oktober naar de voorstelling Rampentraining voor stewardessen van Golden Palace in het Theater Bellevue te Amsterdam geweest.
Exit buddy.
“Mind your step!”, “Please be seated”, “Stay back!”. In deze heerlijk stereotipische mime voorstelling worden de dagelijkse werkzaamheden van een elftal stewardessen in een immense choreografie gezet. We lijken naar testgroep X te kijken, die met een druk op de knop tot actie wordt gezet: turbulentie, windhozen, exploderende machinerie en talloze vluchtroutes passeren de revue. Dit alles dient echter alleen maar het hogere doel van één persoon, de hoofdstewardess, die haar eigen gruwelijke musical lijkt te verwezenlijken.
Het stuk is van een locatie voorstelling omgebouwd naar een theater voorstelling waarin we het als publiek wel heel benauwd krijgen van het volle podium. De statische glimlachen, het geklak van hakken, het smetteloze uniform en de waterproof make-up beginnen hun glans te verliezen, terwijl de dames zich in de verschillende chaotische situaties proberen te handhaven.
Het licht (Desirée van Gelderen) zet een mechanische werksfeer in en geeft het stuk de ruimte die het nodig heeft om in beweging te blijven. Het kostuum (Marina van der Heiden) is strak en zorgt voor zilver flitsende momenten. Het decor is krachtig, maar mist de locatie.
Ga deze voorstelling zien: http://www.goldenpalace.nl/?pageAlias=ditseizoen&curId=23&categorie=speellijst
Video: http://www.youtube.com/watch?v=3ZIIGtTAsFo&feature=youtube_gdata_player
Vrijdag 28 september naar de voorstelling Spiegel van Schweigman& in het Frascati WG te Amsterdam geweest.
Upside down.
Lost in space! Zintuigen op scherp. Terwijl menigeen zijn hoofd stoot bij het plaatsnemen, stoot ons niets zo hard voor het hoofd als de verstikkende duisternis waarin we aan het begin van de voorstelling gehuld worden. Het gevoel van disbalans maakte dat je met extra aandacht de begrensde ruimte in je probeerde op te nemen. De bewustwording van je eigen lichaam en dat van je buren maakte je nog alerter op wat komen ging.
Door het decor (Theun Mosk) kon je je geheel verliezen in het moment wat uit 1000 en 1 situaties, plaatsen, sferen, werkelijkheden en zwaartekrachten bestond. Door de krachtige muziek (Mickey Smid) in combinatie met de dans (Boukje Schweigman) ontstond er voor onze ogen een micro universum dat ons in het oneindige meezoog.
Grijp je kans en gaat het zien!: http://www.schweigman.org/nl/speellijst
video: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=eJM-JKYs45Y
Dinsdag 13 maart naar de voorstelling ‘F-16’ door Mimetheatergroep Bambi geweest in Frascati 1 in Amsterdam.
Een uitzichtloze bende met scherpe momenten.
In de grote boze boevenwereld van dictators en vredebrengers word flink wat afgeknald. Dit zorgt voor een slapstick-achtige voorstelling waarin het motto lijkt te zijn: ‘alles is relatief’. Maar welk effect heeft dit op ons als publiek? Zodra er momenten van pure beweging ontstonden zaten we als publiek geboeid te kijken, maar het grotere deel voelde meer als een lange en amusante zit.
Nu zal de lat aan verwachtingen voor vele flink hoog liggen over wat je bij Bambi te zien kunt krijgen. De anders zo uitgesproken en strakke stijl in beweging van Bambi zal in dit stuk dan waarschijnlijk ook de verwarrendste factor zijn geweest.
Het decor (Hester Jolink) was prettig, simpel en speels. De centrale plaatsing van het decor deed wel wat af aan de spanningsboog, waardoor veel van de trucen uit de trucendoos voorspelbaar werden. De grootste verrassing leek hem in het kostuum te zitten (Atty Kingma), waarmee de spelers op een bepaald moment in een stelletje haantjes de voorste veranderden. Het geluidsdecor (Wim Conradi) was lekker dik aangezet waardoor je telkens weer even wakker werd geschud uit het argeloze toekijken van zoveel wandaden.
Alles wat je te zien en horen kreeg was gebaseerd op de dubbelheid en wrangheid van het thema ‘machtsspel’, waardoor op veel punten rode rozen rood werden geverfd. Dit had voor mij niet genoeg kracht om het geheel uit het punt van herkenning te trekken.
Speellijst: http://www.bambie.org
ANNE • 