Rampentraining voor stewardessen – Golden Palace

20 oktober naar de voorstelling Rampentraining voor stewardessen van Golden Palace in het Theater Bellevue te Amsterdam geweest.

Exit buddy.

“Mind your step!”, “Please be seated”, “Stay back!”. In deze heerlijk stereotipische mime voorstelling worden de dagelijkse werkzaamheden van een elftal stewardessen in een immense choreografie gezet. We lijken naar testgroep X te kijken, die met een druk op de knop tot actie wordt gezet: turbulentie, windhozen, exploderende machinerie en talloze vluchtroutes passeren de revue. Dit alles dient echter alleen maar het hogere doel van één persoon, de hoofdstewardess, die haar eigen gruwelijke musical lijkt te verwezenlijken.

Het stuk is van een locatie voorstelling omgebouwd naar een theater voorstelling waarin we het als publiek wel heel benauwd krijgen van het volle podium. De statische glimlachen, het geklak van hakken, het smetteloze uniform en de waterproof make-up beginnen hun glans te verliezen, terwijl de dames zich in de verschillende chaotische situaties proberen te handhaven.

Het licht (Desirée van Gelderen) zet een mechanische werksfeer in en geeft het stuk de ruimte die het nodig heeft om in beweging te blijven. Het kostuum (Marina van der Heiden) is strak en zorgt voor zilver flitsende momenten. Het decor is krachtig, maar mist de locatie.

Ga deze voorstelling zien: http://www.goldenpalace.nl/?pageAlias=ditseizoen&curId=23&categorie=speellijst

Video: http://www.youtube.com/watch?v=3ZIIGtTAsFo&feature=youtube_gdata_player

Revolver Besorgen – Helena Waldmann

Donderdag 12 juli naar de voorstelling Revolver Besorgen van Helena Waldmann in het Bellevue Theater geweest tijdens het Julidans festival te Amsterdam.

1 + 1 = 3

In deze sterke voorstelling wordt het genre ballet omgetoverd tot contemporary dance! Met de gewaagde setting van vlakke vloer theater en de extreem goed uitgevoerde balletten door Brit Rodemund ontstond er een nieuwe vertelvorm waarin de grenzen van wat je denkt te kennen vervagen en je met een verward gevoel achter blijft.

Normaliter krijg je ballet als publiek met een zekere afstand te zien waarin de grootsheid domineerd. In deze voorstelling werden de grote stukken als Carmen en Swan Lake echter terug gebracht tot een solo die zich in een ondefinieerbare ruimte afspeelde, waardoor je goed kon merken wanneer er haperingen in de altijd strak uitgevoerde dans ontstonden. Door de keiharde en fragmentarische lichtontwerpen van Herbert Cybulska werd het geheel nog intiemer en kwetsbaarder.

De voorstelling liet ons hiermee niet alleen de belevingswereld van een dementerend persoon zien, maar ook van hoe wij denken dat deze eruit ziet. Dit heftige maar zeer actuele onderwerp werd zonder oordeel en met veel liefde aan ons getoond waardoor je werd meegezogen in de absurditeit ervan.

Site: www.helenawaldmann.com