Donderdag 12 januari naar de voorstelling ‘i Promise’ van Theater Sonnevanck geweest in De Krakeling Amsterdam.

Bij binnenkomst worden we door de acteur ontvangen die zich moet verontschuldigen voor het ontbreken van zijn medespeler. Zijn jonge collega die achter de techniek zit springt in en begint enthousiast op zijn eigen manier het verhaal mee te vertellen.

Het sprookje begint. Wat doe je als je verliefd bent en je het aan niemand kunt vertellen? Hoe ga je om met het moment waarop je je ouders op de tweede plaats gaat zetten zonder dat je zelf die keuze wilt maken?

We worden meegenomen naar een tropische fantasiewereld die telkens wreed word onderbroken door de acteur. De eerste twee keer vind je nog dat het er bij hoort, daarna begint het je te irriteren. Al snel wil je dat alleen het sprookje nog word verteld en dat de realiteit buiten kijf word gelaten. Terwijl dit patroon zich blijft herhalen beginnen de grenzen tussen het vertellen van het sprookje en het verhaal dat de jonge acteur vertelt te vervagen.

Door de ritmes krijgt het stuk vorm en word het contrast tussen jong en oud op speelse wijze getoond. Door een verhaal goed te vertellen blijf je als toeschouwer luisteren en wil je weten hoe het eindigt al heb je een vermoeden waar het heen zal gaan. De eenvoud op het podium is dan ook erg prettig en geeft je de gelegenheid om je op de muziek te laten meevoeren.

Ondanks het ontbreken van de 44 deurbellen en 97 ringtones is het een speelse mix van beatboxen, een Turks verhaal, westerse slapstick en oosterse mysterie.

Gaat het zien!: http://www.sonnevanck.nl/ipromise/index.php