Vandaag 16 december naar de voorstelling ‘Orest’ van de Nederlandse Opera geweest in het Muziektheater te Amsterdam.

Griekse mythologie in een realistisch jasje.

Waar is de spanningsboog? Deze lijkt over het gehele stuk te zijn versnipperd in korte heftige momenten.

Een groots decor met de meest geweldige onzichtbare technische onderbouwingen die het geheel in een neerwaartse of stijgende beweging lijken te verheffen, maar waar uiteindelijk niets mee word gedaan. Wel word er gespeeld met een fascinerende  vertraging in de binnen en buitenwereld van Orestes huis.

Een deel van de cast bestaat uit bewegers zonder tekst, die door hun bewegingspatronen het stuk dragen. Van tijd tot tijd lijk je je dan ook in een speelfilm te wanen. De verdubbeling van ronddolende moederzielen en crime scene investigators die zich op secure patronen door het gigantische huis van Orestes bewegen maakt dat er een thriller-achtige setting ontstaat. Deze momenten waarin het surealisme de overhand lijkt te krijgen worden echter doorbroken met spel en muziek, waardoor je moeilijk in het stuk komt.

Al mag het dan niet helemaal duidelijk zijn wat je van dit stuk vind als je eruit komt, toch blijf je zoeken naar een antwoord.

Kijk ook op: http://www.het-muziektheater.nl/programma/2011-2012/orest/ 

http://www.youtube.com/watch?v=PparHjxWECI&feature=player_embedded