Tag Archives: lichaam

Domestica – Dansgroep Amsterdam i.s.m. WArd/waRD

Posted on by
Reply

Vrijdag 9 november naar de voorstelling Domestica van Krisztina de Châtel en Ann van den Broek in Het Compagnietheater te Amsterdam geweest.

Powerhouse!

Alles strak: decor, licht, dans, kostuum, sound, ritme. Als in een trance blijven we naar de dansers kijken die zich in krachtige patronen over het podium bewegen. Alles lijkt een krachtmeting waarin er nooit onder de 100% wordt gepresteerd. Menselijke gedragingen worden zonder schaamte tentoongesteld in een steeds rauwer wordend patroon van oer impulsen, waarin de dansers mee worden gesleept als in een draaikolk zonder bodem.

Het lichaam wordt in deze voorstelling als gebruiksvoorwerp ingezet waarmee ritme en geluid wordt geproduceerd. Dit zorgt voor een originele soundscape waarin live geluid via verborgen microfoons wordt gemixt met voorgeprogrammeerde sounds. Deze combinatie zorgt voor een speelse sound die de slagader van het stuk vormt.

Het lijkt bijna onmogelijk om tot een climax te komen, maar we blijven het toch proberen.

Ga deze intense voorstelling zien!: http://dansgroepamsterdam.nl/nl/Producties/Nu-te-zien/Domestica/Agenda
WArd/waRD: http://www.wardward.be/actueel-waar.html

Video: http://www.youtube.com/watch?v=HkRXut-P820&feature=plcp

PUNCH! festival – Dansmakers Amsterdam

Posted on by
Reply

Vrijdag 12 oktober naar het PUNCH! festival door Dansmakers Amsterdam geweest in het Melkweg Theater en Theater Bellevue te Amsterdam.

Ringing ears.

Opvallend bij alle performances waren de soundscapes. De intense bas en toon trillingen die door je hele lichaam vibreerden leken de avond te beheersen. Helaas nam het soms de kracht van de dans weg en begonnen veel stukken daardoor in elkaar te versmelten.

De avond begon met de Tripple Bill in het Melkweg Theater die bestond uit About Here & There, Soap Crah en SIGNS.

In Soap Crash (Clara Amaral) gingen we keihard onderuit op onze verwachtingen en veronderstellingen, waardoor we lekker door elkaar geschud werden en op zoek moesten naar een nieuwe blik. De strakke choreografie, het Popculture kostuum, de scherpe belichting, de runway make-up en het verbluffende stemgeluid van de danseressen maakte dat je tot in de puntjes van je tenen werd geprikkeld. Of je nu juist helemaal dubbel lag van de droge humor of er juist helemaal niets mee kon, dit stuk lokte je uit tot het geven van een ongeremde reactie.

Hierna begaven we ons naar de Double Bill in het Theater Bellevue bestaande uit HI BYE en Pogo Mob.

Interactie tussen personen stond in beide voorstellingen centraal. Instincten, onmacht, kracht, verlangens, uithoudingsvermogen en de sterke beheersing van het eigen lichaam in beweging vlogen ons in zeer geconceptueerde mate om de oren. Alles werd met stoïcijnse gelaatsuitdrukkingen gepresenteerd en er heerste een zekere mate van arrogantie in de conceptuele stijl die het publiek duidelijk maakte dat ze zelf maar moesten uitzoeken wat ze wilden doen met hetgeen ze bekeken. Dit zorgde echter ook voor humoristische en aangrijpende momenten, gezien je als publiek zijnde alleen dat zag wat je zelf op de scènes projecteerde.

Clara Amaral: http://vimeo.com/claraamaral Jochen Stechmann: http://www.jochenstechmann.com/ Gabriella Maiorino: http://www.gabriellamaiorino.net/ The Mob: http://vimeo.com/19411827

Move to Move – Nederlands Dans Theater

Posted on by
Reply

Zaterdag 9 juni naar de voorstelling Move to Move van het Nederlands Dans Theater geweest in Het Muziektheater te Amsterdam.

Brilliant and fearless!

Tijdens het kijken naar deze voorstelling die uit drie delen bestond vlogen meer van deze euforische uitroepen door mijn hoofd. Dans, licht, decor, geluid en kostuum: samen een sterke hartslag. Dit is de reden waarom ik theater maak!

In het eerste deel van deze drieluik, genaamd Secus van Ohad Naharin, werd het lichaam van de dansers gebruikt om ons een zowel choreografisch als beeldend verhaal te vertellen. Hierin werd niet alleen de ruimte gemanipuleerd door de dansers, maar manipuleerde ze ook hun eigen lichaam. De vormen waarin het lichaam zich met een precisie en snelheid wist te vervormen was onwerkelijk.

Het tweede deel Shine a Light van Sol León & Paul Lightfoot was een waar meesterwerk van licht en dans. Het is moeilijk te beschrijven de impact die het stuk op me had. Van sarcastische humor, naar bezongen liefde en rauwe werkelijkheid. Al deze facetten werden door de compositie van grote vlakken en lichtschakeringen aan elkaar gewoven als in een droom. Het kostuum (Joke Visser & Hermien Hollander) had veel weg van wat je op een catwalk kunt tegenkomen en maakte mooie changementen. Ook in dit deel zorgde de combinatie van scenografie en dans ervoor dat je je helemaal in het moment waande.

Het derde deel Silent Screen van Sol León & Paul Lightfoot speelde met video. De zwartwit film ging van herkenbare beelden naar abstracte vlakken waardoor er een levend schilderij ontstond. De vrouw die met een meters lange jurk vanuit de diepte van het orkestbak het podium overstak is een performance op zich waard en maakte me hongerig naar de mogelijkheden van scenografie en dans die deze groep duidelijk exploiteert.

Opvallend bij al deze contemporary stukken is dat de choreografen zelf een grote hand hebben in het scenografische aspect van de voorstelling en niet terug lijken te schrikken voor de grenzen van de verschillende disciplines. Hierdoor ontstaat er een totaal ervaring die, hoe groots ze ook is, aanvoelt als een performance. De lengte en logica van een stuk is duidelijk niet het belangrijkst, maar de impact die het heeft op je onderbuikgevoelens.

Video interview: http://www.youtube.com/watch?v=vyZyN1UhK58

Site: http://www.ndt.nl/voorstellingen/57

‘Screaming Object’ – Duda Paiva Compagny and Oliveira & Siameses

Posted on by
Reply

Woensdag 22 februari tijdens het Pop Arts Festival naar de voorstelling ‘Screaming Object’ van Duda Paiva Compagny and Oliveira & Siameses geweest in het Bellevue Theater Amsterdam.

Het lichaam als object.

Met de verwachting poppentheater te zien werd ik aangenaam verrast door dit stuk dat met name uit dans en beweging bestond. Nieuw voor mij was dat Duda Paiva’s achtergrond net als die van Mauricio Oliveira uit dans bestaat. Het samenspel van de twee makers komt voort uit een lange vriendschap waarin dit echter hun eerste samenwerking is.

Tijdens het stuk bewoog Mauricio Oliveira zich over het podium als dansende pop die al dan niet door Duda Paiva werd gemanipuleerd. Beide speelden met of als pop in een abstract landschap van mogelijkheden. Uit het nagesprek bleek dat zij ieder zo hun eigen vertelstijl vanuit hun discipline het stuk in brachten, maar dat hun gezamenlijke verhaal voortkomt uit de fascinatie dat mensen dagelijks gebruik maken van maskers. Tijdens de opvoering werd het mij vooral duidelijk dat zij de passie voor beweging delen, of dat nu in pop, in het lichaam of een combinatie van beide zat.

Fascinerend en herkenbaar uit mijn eigen werk vond ik het opzoeken van de grens tussen levende pop en lichaam als gebruiksvoorwerp. Het decorbeeld en het kostuum ondersteunde in veel opzichten meer de danskant en de fragmentarische stijl van het stuk. De poppen en objecten haalde het geheel meer naar de intieme en kwetsbare stijl van een poppentheatervoorstelling. Deze jonge voorstelling is duidelijk nog in ontwikkeling en heeft veel groei mogelijkheden in zich.

Ga het zien!: http://dudapaiva.com/Main/NL_screamimgObject.html