Dames en heren, jongens en meisjes,
Komende vrijdag 12 oktober is het weer zo ver!
KORST speelt om 16:00uur te HAL T1, Dansmakers, Amsterdam-Noord tijdens het PUNCH! festival.
Wees allen welkom en reserveer hier uw kaarten: http://www.dansmakers.nl/production/korst/2
Video: http://vimeo.com/43865253
Zaterdag 9 juni naar de voorstelling Move to Move van het Nederlands Dans Theater geweest in Het Muziektheater te Amsterdam.
Brilliant and fearless!
Tijdens het kijken naar deze voorstelling die uit drie delen bestond vlogen meer van deze euforische uitroepen door mijn hoofd. Dans, licht, decor, geluid en kostuum: samen een sterke hartslag. Dit is de reden waarom ik theater maak!
In het eerste deel van deze drieluik, genaamd Secus van Ohad Naharin, werd het lichaam van de dansers gebruikt om ons een zowel choreografisch als beeldend verhaal te vertellen. Hierin werd niet alleen de ruimte gemanipuleerd door de dansers, maar manipuleerde ze ook hun eigen lichaam. De vormen waarin het lichaam zich met een precisie en snelheid wist te vervormen was onwerkelijk.
Het tweede deel Shine a Light van Sol León & Paul Lightfoot was een waar meesterwerk van licht en dans. Het is moeilijk te beschrijven de impact die het stuk op me had. Van sarcastische humor, naar bezongen liefde en rauwe werkelijkheid. Al deze facetten werden door de compositie van grote vlakken en lichtschakeringen aan elkaar gewoven als in een droom. Het kostuum (Joke Visser & Hermien Hollander) had veel weg van wat je op een catwalk kunt tegenkomen en maakte mooie changementen. Ook in dit deel zorgde de combinatie van scenografie en dans ervoor dat je je helemaal in het moment waande.
Het derde deel Silent Screen van Sol León & Paul Lightfoot speelde met video. De zwartwit film ging van herkenbare beelden naar abstracte vlakken waardoor er een levend schilderij ontstond. De vrouw die met een meters lange jurk vanuit de diepte van het orkestbak het podium overstak is een performance op zich waard en maakte me hongerig naar de mogelijkheden van scenografie en dans die deze groep duidelijk exploiteert.
Opvallend bij al deze contemporary stukken is dat de choreografen zelf een grote hand hebben in het scenografische aspect van de voorstelling en niet terug lijken te schrikken voor de grenzen van de verschillende disciplines. Hierdoor ontstaat er een totaal ervaring die, hoe groots ze ook is, aanvoelt als een performance. De lengte en logica van een stuk is duidelijk niet het belangrijkst, maar de impact die het heeft op je onderbuikgevoelens.
Video interview: http://www.youtube.com/watch?v=vyZyN1UhK58
Zaterdag 22 okt. naar de voorstelling “BIMBO” van Boogaerdt en Van der Schoot in het Frascati geweest.
Een performance waarbij je op de gymbanken van een school plaats neemt om je te vergapen aan.. ja aan wat.. iets wat (standaard) is?
5 vrouwen voor een camera die op een stevige beat niets anders dan erotische insinuaties maken naar de lens / publiek. Wij als publiek kijken niet direct naar het schouwspel dat zich achter onze ruggen afspeelt, maar via een groot televisiescherm dat op deze camera is aangesloten. Als we ons dan toch af en toe laten verleiden achterom kijken om de haarscherpe gecomponeerde beelden van de tv in het echt te zien, merken we dat er niets erotisch / vulgairs aan de hand is en verdwijnt alle spanning. Deze spanning bouw je echter direct weer op zodra je je omdraait en een minuutje of wat naar het scherm kijkt en je inbeeldingsvermogen het weer over neemt.
Het gekke is dat je kijkt naar iets wat een feit is, niets meer niets minder. Dit zet je dan weer aan het denken en maakt je bewust van de mensen om je heen die naar hetzelfde kijken en er misschien wel hele andere gedachten op na houden.
Geniale scenografie van Sascha Zwiers die je aandacht afdwingt naar 1 punt te kijken: de beelden op het televisiescherm. Al kijk je soms achterom, naar een ander scherm of naar de rest van het publiek; je komt telkens weer veilig terug bij je beeldscherm waar alleen jij ziet wat je ziet. Of je het nu wilt zien of niet.
Gaat het beleven!: http://bvds.nu/
ANNE • 