Miku and I want to give a big thank you to Swallowsfeet for having us!
The program was rich with a variety of extraordinary talents, humor, dance, video installations and music. Brighton was welcoming us with jubilant sun and surf.
It was truly an experience to remember!
Nymph()maniac: a must see!I was in luck to score the last ticket to this film double bill on Saturday 22 February in London, which ended with a live satellite Q&A with Stellan Skarsgård, Stacy Martin and Sophie Kennedy Clark.
This movie is an open conversation. A book with a simple story line and many chapters that invite you to enter the world of Joe. Documentary and fiction style grip you in their frames, frames that switch from 16:9 to 4:3 and more. It also contains collage, still image and multi staging, making it into a minefield for the senses, since you find yourself completely opened up by the inviting rhythm and speed of the movie.
Addressed in this movie are art, femininity, humor, society, lust, masculinity, jealousy, music, love, asexuality, stigma’s, fishing and choices.
No, it is not a porn movie. No, it is not a feminist movie.
Yes, it is a intriguing story, told with a great sense of humor and detail.
Go and see this one of a kind!
Zondag 27 januari naar de voorstelling Het StrijkPlankenKwartet van Oorkaan in het Concertgebouw Amsterdam geweest.
Striking simplicity
Het leven van een kamerplant up close. Vermoeiende gewoontes, saaie dagritmes en spannende melodieën die je naar andere werelden brengen. Door de sprankelende klassieke stukken zitten we naast Justin Bieber in New York, schuilen we met een hele hoop dieren onder een grote naaldboom en zijn we bij een bruiloftsfeest op het platteland.
Maar wat nu als je de muziek naar woorden probeert om te zetten? Hoor je dan nog wel het zelfde als een ander? Kun je dan nog luisteren? Sluit je ogen en teken de zee van je fantasie!
Gaat henen!: http://www.oorkaan.nl/speellijst?g=27
Woensdag 28 november naar de try-out van Somedaymyprincewill.com door Trouble Man i.s.m. The Sadists geweest in Theater de Brakke Grond te Amsterdam.
Fashionably late.
In de verlaten feestzaal die we betreden staat een eenzame persoon keihard in zichzelf te dansen. We luisteren naar zijn geraaskalk en ontwarren een melodie: “Please don’t go little sister!”
Een rauw verhaal over volwassen worden dat vorm krijgt door melodieën, sketches, rekwisieten en kostuums in een verloren landschap. Sadettin is onze verteller die niet terug deinst voor het blootgeven van zijn intieme verhaal, terwijl de drie heren van The Sadists zijn belevingswereld met prachtige zang en opzwepende muziek en sounds ten gehore brengen. Alles is suggestief en daardoor zo klaar als een klontje: een tijdloos verhaal vol humor en hartzeer.
Ga het zien!: http://troubleman.nl/#/&d656x15y24z88&d700x49y24z87&d720x11y33z96&d759x2y33z97
Video: http://www.youtube.com/watch?v=g90W6HjVU6E&feature=player_embedded
Woesdag 21 november naar de double bill We are not from outer space & Come as you are geweest tijdens Dancing on the Edge bij Podium Mozaïek Amsterdam.
As you are.
Wat kan het toch verrassend zijn om ergens spontaan mee naartoe te gaan totaal niet wetende wat je te zien gaat krijgen! De avond begon met verleidende klanken van oosterse live muziek in de ontvangsthal die ons nieuwsgierig naar de zaal toe leidde, waar we vervolgens in een totaal andere dimensie terecht kwamen.
In We are not from outer space (Rita Vilhena, Mohamed Shafik) werd op pop-art-achtige wijze gebruik gemaakt van locatie, performance, decor, kostuum en rekwisieten. Alles werd uit zijn verband getrokken door de onderbrekingen in speelstijl en de compilatie van scènes. Een prachtig teer duet veranderde in een vunzige porno, een serieuze moderne dans veranderde in een slapstick. De dans deed je mee schudden in je stoel en liet je kaakspieren verkrampen van het in stilte schreeuwen. Drie individuen, als koppel, als trio en als massa, die met het verstrijken van de tijd zich steeds blijven aanpassen aan de behoefte van het moment: performance art met een korreltje zout.
Video: http://vimeo.com/41094459
Come as you are (Nir de Volff, Mohamed Fouad) is alles wat je niet verwacht en verwachten kunt. In deze ontwapenende performance zien we twee mannen die spelen met de veronderstellingen en de stigma’s over het Westen. De jongensachtige kostuums maken zowel de performers als het publiek belachelijk waardoor het respect afdwingt. Het stuk wordt begeleid met live muziek (Haytham Safia) die bekende westerse hits laat versmelten met de voor ons onbekendere oosterse klanken. Door de slachtoffer rol van een ander uit te beelden komen de eigen vragen aan het daglicht: humor heeft een zeer scherp randje.
Video: http://www.youtube.com/watch?v=buvV_u-p9Kw
Doordat ik met een blanco blik de stukken in ben gestapt heb ik persoonlijke verhalen over menselijk gedrag en handelen gezien, terwijl veel van mijn mede publiek de behoefte had de stukken in een politieke context te zetten door de Egyptische makers. Dit zorgde voor een aparte spanning bij het nagesprek.
Houd deze makers in de gaten!:
http://www.dancingontheedge.nl/agenda-english/double-bill-come-as-you-are-we-are-not-from-outer-space-21-11
http://www.totalbrutal.net/index_content.html
Vrijdag 16 november naar de voorstelling Ken je Klassiekers! van Theatergroep Aluin in het Rozentheater te Amsterdam geweest.
To know or not to know.
In deze energieke voorstelling doen we mee aan een spoedcursus klassieke theaterstukken. De namen, plaatsen en verhalen vliegen ons om de oren, maar geloof het of niet, na een uur van hardop lachen en intensief luisteren kennen we onze klassiekers!
“Hoezo ouderwets?” Met een flinke dosis humor, zelfspot, plezier, scherpe teksten, wolle truien en barbies worden de tien klassieke verhalen aan ons getoont. Medea, Oidipous, de Oresteia, Antigone, Julius Caesar, Romeo en Julia, Hamlet, Macbeth, Othello en Een Midzomernachtsdroom worden in een flitsend rollenspel door de drie acteurs vertolkt. Dit maakt dat we naar een soort extreem lange trailer van een totaal nieuw stuk lijken te kijken, waarbij we het liever nu al downloaden dan te moeten wachten op de release datum!
Gaat henen en aanschouwt!: http://www.aluin.nl/speellijst/
Video: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=093NrhM0TTI
Dinsdag 11 september naar Het Eeuwige Nachtcafé V van Circus Treurdier geweest in Het Depot te Amsterdam.
Terug in het hol van het konijn.
Zippend aan een drankje wacht de niet zo volle zaal op de opening van het Nachtcafé V. Met scherpe sketches en goed gecomponeerde muziek worden de verschillende verhaallijnen uiteen gezet, waarin verassend nieuw talent zich weet te ontplooien. De typetjes zijn tot in de puntjes uitgewerkt waardoor de droge humor door de zaal kaatst.
Al snel blijkt het niet alleen maar om variété te gaan deze avond. De kostuums hebben niets speels meer en het achterdoek toont een mooi doch somber stilleven van Koenijn. Spelers worden met zakken over het hoofd afgevoerd en het Koenijn schetst ons na een spetterende pleidooi een steeds wanhopigere en chaotischere gang van zaken. Is er iets of juist niets met een massa te beginnen?
Interessante voorstelling om op de vooravond van de verkiezingen te hebben gezien, al kwam je er zonder definitief antwoord uit.
Gaat henen in oktober: http://www.circustreurdier.nl/het-eeuwige-nachtcafe/
Video: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=VB70d5kS-L0#!
Vrijdag 19 augustus naar de voorstelling Rockabilly Roadkill van The Sadists geweest tijdens Lowlands 2012 te Biddinghuizen.
Rock & Roll!
Drie jongens, one stage en een tof decor: lets get this party started right now! Met rauwe sketches, harde muziek en strakke changementen kregen de spelers van The Sadists het festival publiek mee in hun rariteiten kabinet van onderhuidse kriebels.
De kostuums (Dieuweke van Reij) waren lekker kinky en er werd flink gespeeld met geestig ironische rekwisieten als wc potten en teddyberen. Het licht (Stefan Dijkman) was lekker direct en stereotypisch wat het geheel nog meer sarcastische humor gaf. Het decor was ontzettend krachtig in zijn simpelheid. Uit de schuin vooroverhellend vloer kwamen helse dampen zetten die deuren opende en de spelers vast ketende als honden.
Een middag van schaterlachend keten op een overhit festival!
Houdt deze duivels in de gaten!: http://www.orkater.nl/?subID=298&itemID=412
Video: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=csb1q_7wUtQ
Zaterdag 9 juni naar de voorstelling Move to Move van het Nederlands Dans Theater geweest in Het Muziektheater te Amsterdam.
Brilliant and fearless!
Tijdens het kijken naar deze voorstelling die uit drie delen bestond vlogen meer van deze euforische uitroepen door mijn hoofd. Dans, licht, decor, geluid en kostuum: samen een sterke hartslag. Dit is de reden waarom ik theater maak!
In het eerste deel van deze drieluik, genaamd Secus van Ohad Naharin, werd het lichaam van de dansers gebruikt om ons een zowel choreografisch als beeldend verhaal te vertellen. Hierin werd niet alleen de ruimte gemanipuleerd door de dansers, maar manipuleerde ze ook hun eigen lichaam. De vormen waarin het lichaam zich met een precisie en snelheid wist te vervormen was onwerkelijk.
Het tweede deel Shine a Light van Sol León & Paul Lightfoot was een waar meesterwerk van licht en dans. Het is moeilijk te beschrijven de impact die het stuk op me had. Van sarcastische humor, naar bezongen liefde en rauwe werkelijkheid. Al deze facetten werden door de compositie van grote vlakken en lichtschakeringen aan elkaar gewoven als in een droom. Het kostuum (Joke Visser & Hermien Hollander) had veel weg van wat je op een catwalk kunt tegenkomen en maakte mooie changementen. Ook in dit deel zorgde de combinatie van scenografie en dans ervoor dat je je helemaal in het moment waande.
Het derde deel Silent Screen van Sol León & Paul Lightfoot speelde met video. De zwartwit film ging van herkenbare beelden naar abstracte vlakken waardoor er een levend schilderij ontstond. De vrouw die met een meters lange jurk vanuit de diepte van het orkestbak het podium overstak is een performance op zich waard en maakte me hongerig naar de mogelijkheden van scenografie en dans die deze groep duidelijk exploiteert.
Opvallend bij al deze contemporary stukken is dat de choreografen zelf een grote hand hebben in het scenografische aspect van de voorstelling en niet terug lijken te schrikken voor de grenzen van de verschillende disciplines. Hierdoor ontstaat er een totaal ervaring die, hoe groots ze ook is, aanvoelt als een performance. De lengte en logica van een stuk is duidelijk niet het belangrijkst, maar de impact die het heeft op je onderbuikgevoelens.
Video interview: http://www.youtube.com/watch?v=vyZyN1UhK58
Went to see the 100 Monkeys in the Melkweg on 9 december Amsterdam.
Funky rock & roll circus show!
I did not know what to expect, given the support act Cara Salimando was very calm and melodic. When the gents of 100 Monkeys, however, took the stage you could not stop your feet from dancing. Their theatrical act and humor made the night flew by. The whole band played a wide variety of instruments and switched during the gig from lead vocals.
As I told them afterwards: ‘I danced my butt off like a 100monkeys! ”
Go see them live!:
http://www.100monkeysmusic.com/
http://www.youtube.com/watch?v=cOPP3r3Ci2M
Cara Salimando: http://www.youtube.com/user/CaraSalimandoVEVO#p/a/u/1/K_xUsp-dCpw
ANNE • 