Move to Move – Nederlands Dans Theater

Zaterdag 9 juni naar de voorstelling Move to Move van het Nederlands Dans Theater geweest in Het Muziektheater te Amsterdam.

Brilliant and fearless!

Tijdens het kijken naar deze voorstelling die uit drie delen bestond vlogen meer van deze euforische uitroepen door mijn hoofd. Dans, licht, decor, geluid en kostuum: samen een sterke hartslag. Dit is de reden waarom ik theater maak!

In het eerste deel van deze drieluik, genaamd Secus van Ohad Naharin, werd het lichaam van de dansers gebruikt om ons een zowel choreografisch als beeldend verhaal te vertellen. Hierin werd niet alleen de ruimte gemanipuleerd door de dansers, maar manipuleerde ze ook hun eigen lichaam. De vormen waarin het lichaam zich met een precisie en snelheid wist te vervormen was onwerkelijk.

Het tweede deel Shine a Light van Sol León & Paul Lightfoot was een waar meesterwerk van licht en dans. Het is moeilijk te beschrijven de impact die het stuk op me had. Van sarcastische humor, naar bezongen liefde en rauwe werkelijkheid. Al deze facetten werden door de compositie van grote vlakken en lichtschakeringen aan elkaar gewoven als in een droom. Het kostuum (Joke Visser & Hermien Hollander) had veel weg van wat je op een catwalk kunt tegenkomen en maakte mooie changementen. Ook in dit deel zorgde de combinatie van scenografie en dans ervoor dat je je helemaal in het moment waande.

Het derde deel Silent Screen van Sol León & Paul Lightfoot speelde met video. De zwartwit film ging van herkenbare beelden naar abstracte vlakken waardoor er een levend schilderij ontstond. De vrouw die met een meters lange jurk vanuit de diepte van het orkestbak het podium overstak is een performance op zich waard en maakte me hongerig naar de mogelijkheden van scenografie en dans die deze groep duidelijk exploiteert.

Opvallend bij al deze contemporary stukken is dat de choreografen zelf een grote hand hebben in het scenografische aspect van de voorstelling en niet terug lijken te schrikken voor de grenzen van de verschillende disciplines. Hierdoor ontstaat er een totaal ervaring die, hoe groots ze ook is, aanvoelt als een performance. De lengte en logica van een stuk is duidelijk niet het belangrijkst, maar de impact die het heeft op je onderbuikgevoelens.

Video interview: http://www.youtube.com/watch?v=vyZyN1UhK58

Site: http://www.ndt.nl/voorstellingen/57

‘Mephisto’ – Toneelgroep Maastricht

Maandag 13 februari naar de verpletterende voorstelling ‘Mephisto’ van Toneelgroep Maastricht geweest in de Stadsschouwburg Amsterdam.

Where is the line?

Het hele stuk lang leek ik mij in de huidige verwarrende maatschappelijke en politieke klimaat van ons land te begeven. Toch verhaalde het stuk zich letterlijk over gebeurtenissen uit de tijd van vlak voor de tweede Wereld Oorlog. Meende ik mij eerst in een ouderwets gespeeld stuk te wanen, werd ik door de constante verandering in het decor meegezogen in een roller coaster waarin de grenzen van wat gevaarlijk en slecht is werden opgeheven.

De hoeveelheid tekst maakte dat je je hersenen hoorde kraken. Het volgen van de acht personages was zowel verademend als vermoeiend. Deze hoge concentratie werd versterkt door de choreografieën van Kathrin Gramelsberger. De stukken dans haalde je uit het kraken van je schedel en namen je mee naar de emotionele ervaring van het stuk die je tot in je vingertoppen kon voelen tintelen.

Het uitgebreide decor (Theo Tienhooven) liep van een zekere transparante open blik geleidelijk over in een color blocking van dwingend rood, waardoor het als een negatief op je netvlies werd gebrand. Ook het licht (Gé Wegman) zorgde voor het vertalen van de onderstroom aan spanningen en verwarring. Beide overschreden zonder pardon je grenzen. Op het moment dat je je bewust werd van wat je aan het aanschouwen was, bleek je er al tot over je oren in te zitten zonder enige uitweg.

Een pakkend stuk met wederom als fascinerend thema massa en individu. Kiezen of afwachten, afdwingen of motiveren, insider of outsider, verantwoordelijk of onschuldig, vrijspreken of veroordelen.

Je lijkt het over goed of slecht te hebben, maar is dat wel zo?

Toneelgroep Maastricht: http://www.toneelgroepmaastricht.nl/p/165.html?p_id=13&m=369

Kathrin Gramelsberger: http://kathrin.nl/

‘De Boevenkoning’ – Toneelmakerij

Zondag 11 december naar de voorstelling ‘De Boevenkoning’ van de Toneelmakerij geweest in de Stadsschouwburg Amsterdam.

Een echt muzikale zondag!

Hoe breng je grote, nare en heftige zaken aan een jong publiek?: Wind er geen doekjes om!

Alles is recht voor zijn raap en over de top, waardoor zowel kids als volwassenen van tijd tot tijd hun adem inhouden om wat ze te zien en te horen krijgen. Het verhaal begint en eindigt in een lied dat gaat over een Boevenkoning die het gouden hart van zijn dochter wil hebben om zich te verrijken. Dit betekend echter dat zij zal moeten sterven om de hebzucht van haar vader te stillen. Waar liggen de grenzen?

De liefde die een kind voor zijn ouders heeft is groot, maar het moge duidelijk zijn dat ook jij als kind “nee” mag zeggen tegen je ouders en omgeving. Hoe kun je je als kind handhaven in een wereld waar macht en geld op de eerste plaats komen? Waar waarheden worden verdraaid en je altijd word gebruikt voor het doel van een ander.

Om niet helemaal gedeprimeerd te raken van zulke vraagstukken is er uitbundig gebruik gemaakt van de overdrijving.

Het decor is simpel en biedt door de compositie een speelse ruimte aan waarbij letterlijk van tijd tot tijd verrassingen uit de kast tevoorschijn komen. Twee lopende banden vormen een humoristische doorbreking van de verschillende scènes. De kostuums zijn over de top en lekker gek. Een boef is een boef: goud, bont, rood, sexy, zwart, fout. Een bewaking met zwarte zonnebrillen op zodat ze neutraal en ongrijpbaar blijven voor alle partijen. En als je goed en oprecht bent krijg je een nietszeggende kleur aan.

Want zeg nou zelf: een moreel besef hebben is toch saai?

Gaat het zien!: http://www.toneelmakerij.nl/index.php?cat=1&subcat=17&show=70