PUNCH! festival – Dansmakers Amsterdam

Vrijdag 12 oktober naar het PUNCH! festival door Dansmakers Amsterdam geweest in het Melkweg Theater en Theater Bellevue te Amsterdam.

Ringing ears.

Opvallend bij alle performances waren de soundscapes. De intense bas en toon trillingen die door je hele lichaam vibreerden leken de avond te beheersen. Helaas nam het soms de kracht van de dans weg en begonnen veel stukken daardoor in elkaar te versmelten.

De avond begon met de Tripple Bill in het Melkweg Theater die bestond uit About Here & There, Soap Crah en SIGNS.

In Soap Crash (Clara Amaral) gingen we keihard onderuit op onze verwachtingen en veronderstellingen, waardoor we lekker door elkaar geschud werden en op zoek moesten naar een nieuwe blik. De strakke choreografie, het Popculture kostuum, de scherpe belichting, de runway make-up en het verbluffende stemgeluid van de danseressen maakte dat je tot in de puntjes van je tenen werd geprikkeld. Of je nu juist helemaal dubbel lag van de droge humor of er juist helemaal niets mee kon, dit stuk lokte je uit tot het geven van een ongeremde reactie.

Hierna begaven we ons naar de Double Bill in het Theater Bellevue bestaande uit HI BYE en Pogo Mob.

Interactie tussen personen stond in beide voorstellingen centraal. Instincten, onmacht, kracht, verlangens, uithoudingsvermogen en de sterke beheersing van het eigen lichaam in beweging vlogen ons in zeer geconceptueerde mate om de oren. Alles werd met stoïcijnse gelaatsuitdrukkingen gepresenteerd en er heerste een zekere mate van arrogantie in de conceptuele stijl die het publiek duidelijk maakte dat ze zelf maar moesten uitzoeken wat ze wilden doen met hetgeen ze bekeken. Dit zorgde echter ook voor humoristische en aangrijpende momenten, gezien je als publiek zijnde alleen dat zag wat je zelf op de scènes projecteerde.

Clara Amaral: http://vimeo.com/claraamaral Jochen Stechmann: http://www.jochenstechmann.com/ Gabriella Maiorino: http://www.gabriellamaiorino.net/ The Mob: http://vimeo.com/19411827

Film: “Melancholia” Lars von Trier

 Zondag naar de film “Melancholia” van Lars von Trier geweest.

Halleluja! Wat een film!

Alsof je naar een bewegend schilderij aan het kijken bent!

Als toeschouwer word je in een vacium gezogen waar je een paar uur later pas weer uit  komt.

Het absurdisme is geniaal gebruikt, niet alleen in het beeld (licht, geluid, set, kostuum, camera) maar ook in het thema van de film: de aarde komt in botsing met een andere  planeet. Tot waartoe word een mens gedreven in zo’n situatie?

Om dit naar het scherm te kunnen vertalen zijn zeer sterke acteurs gebruikt. Doordat ze acteren met vrij weinig kleur (geen letterlijke emotie) kun je de karakters blijven volgen in hun chaos en hysterie. Ook de vragen als “wat is belangrijk in het leven?”, “wat heb je aan gewoontes, normen / waarden, macht, geloof?” worden bekeken zonder ze teveel aan te dikken.

De symfonie van Beethoven zorgt voor de perfecte spanning en geladenheid. De stilte die zo oorverdovend is dat je hem door je hele lichaam voelt is verpletterend. De vertraging en verstilling in beeld daagt je uit de situatie op het scherm mee te maken in drievoud of je nu wilt of niet. En de gedachte dat dit in theorie ooit zou kunnen gebeuren maakt dat je je lades vol ratio uit de kast trekt als afweer mechanisme.

Wat ik het allersterkste vond is dat je als toeschouwer de tijd moet en mag nemen om naar deze eclips te kijken. Niks Hollywood, niks action, keiharde gewaarwording van je menselijke onmacht.

Kan het niet plaatsen in Arthouse, maar ook niet in Hollywood.

Een film die op zichzelf staat.