PUNCH! festival – Dansmakers Amsterdam

Vrijdag 12 oktober naar het PUNCH! festival door Dansmakers Amsterdam geweest in het Melkweg Theater en Theater Bellevue te Amsterdam.

Ringing ears.

Opvallend bij alle performances waren de soundscapes. De intense bas en toon trillingen die door je hele lichaam vibreerden leken de avond te beheersen. Helaas nam het soms de kracht van de dans weg en begonnen veel stukken daardoor in elkaar te versmelten.

De avond begon met de Tripple Bill in het Melkweg Theater die bestond uit About Here & There, Soap Crah en SIGNS.

In Soap Crash (Clara Amaral) gingen we keihard onderuit op onze verwachtingen en veronderstellingen, waardoor we lekker door elkaar geschud werden en op zoek moesten naar een nieuwe blik. De strakke choreografie, het Popculture kostuum, de scherpe belichting, de runway make-up en het verbluffende stemgeluid van de danseressen maakte dat je tot in de puntjes van je tenen werd geprikkeld. Of je nu juist helemaal dubbel lag van de droge humor of er juist helemaal niets mee kon, dit stuk lokte je uit tot het geven van een ongeremde reactie.

Hierna begaven we ons naar de Double Bill in het Theater Bellevue bestaande uit HI BYE en Pogo Mob.

Interactie tussen personen stond in beide voorstellingen centraal. Instincten, onmacht, kracht, verlangens, uithoudingsvermogen en de sterke beheersing van het eigen lichaam in beweging vlogen ons in zeer geconceptueerde mate om de oren. Alles werd met stoïcijnse gelaatsuitdrukkingen gepresenteerd en er heerste een zekere mate van arrogantie in de conceptuele stijl die het publiek duidelijk maakte dat ze zelf maar moesten uitzoeken wat ze wilden doen met hetgeen ze bekeken. Dit zorgde echter ook voor humoristische en aangrijpende momenten, gezien je als publiek zijnde alleen dat zag wat je zelf op de scènes projecteerde.

Clara Amaral: http://vimeo.com/claraamaral Jochen Stechmann: http://www.jochenstechmann.com/ Gabriella Maiorino: http://www.gabriellamaiorino.net/ The Mob: http://vimeo.com/19411827

‘Revolutionary I am not’ – SNDO

Zaterdag 11 februari naar het programma van ‘Revolutionary I am not’ in het Melkweg Theater Amsterdam geweest.

Het programma van de avond bestond uit drie verschillende voorstellingen door drie nieuwe choreografen van de SNDO. Met de verwachting dans te gaan zien werden we de hele avond verrast met performance theater.

De tweede performance van de avond “The dog needs to eat” van Olivia Reschofsky, was humoristisch en op het randje van shocking, doordat de ene na de andere onverwachte scène zijn intreden deed. Beginnend met een opruiende tekst van politieke aard, gevolgd door een bijna flower-power achtige vertoning waarin een klein mens werd vereerd, om vervolgens een hond en een kip het podium te laten betreden. Doordat er geen gebruik werd gemaakt van een bepaalde stijl of genre bleef je een ‘open mind’ houden en verwachtingsvol kijken.

In de derde performance “FURTHER” van Karina Sarkissova & Ruairí Donovan moest het gehele publiek participeren. Na plaats genomen te hebben op de rijen stoelen werd er gevraagd het ‘scherm’ te aanschouwen. Het ‘scherm’ vroeg het publiek opdrachten te vervullen om tot het volgende level te komen. Gezien het publiek grotendeels uit vrienden, collega’s en mede studenten bestond werd er uitbundig gehoor gegeven aan de opdrachten die geleidelijk steeds grens over scheidender werden. Zo begon ik na de opdracht van “Give the person next to you a hug” in plaats van te participeren te observeren. Wat ik zag was een massa die in de naam van “Het is toch maar theater” alles klakkeloos begon na te doen en op te dreunden. Al snel werd mij door een persoon van het project gevraagd of ik mezelf als de buitenstaander groep beschouwde. Implicerend dat ik deel was van een groep waar ik me ook nog eens boven of anderszins buiten zou willen stellen.

Interessant om te zien dat dit thema van massa en individu blijft fascineren.

Houdt ze in de gaten!: http://sndo-sndo.blogspot.com/