Zaterdag 24 maart naar het dansfestival ‘WHYNOT #3’ geweest in W139 te Amsterdam.
Lekker experimenteren.
De avond was gevuld met performances, live muziek en film. Alles draaide om het ervaren van beweging, het zelf bewegen en bewogen worden. Er hing een verwachtingsvolle sfeer waardoor de vrijblijvende setting voor de performances niet helemaal stand hield, maar er wel met aandacht werd gekeken.
De performances van zaterdag bestonden uit:
‘Loie Fuller’ – Ola Maciejewska (Black edittion). Wat kun je allemaal met een groot stuk stof en twee stokken? De mooie elementen in beweging van de stof gingen helaas ten onder in de duratie en setting van het geheel.
‘Duet’ – Marieke Dermul en Tamar Blom. Kort en krachtig. Een energieke uitbarsting van onderlinge spanningen die te lang worden opgekropt en ingebonden.
‘Atomic 5.1’ – Ula Sickle. De beweging van licht. Ongeschikt voor mensen met epilepsie, maar uitdagend voor de hersenen om te blijven kijken. Intense sound-scape die in combinatie met het beeld zorgt voor een hallucinerend effect.
‘The critical piece’ – Stechmann / van Rooij. Hilarisch. Heerlijke sarcastische manier van vertellen en uitbeelden. Hier deed wederom de duratie van het stuk af aan de intensiteit waardoor er herhalingen ontstonden in beeld, dans en boodschap. De kern is echter duidelijk: woorden kunnen dans niet verwoorden.
De avond eindigde in dans improvisaties met live muziek waarbij het publiek mocht participeren.
Houd ze in de gaten: http://festivalwhynot.tumblr.com/about
ANNE • 