Ergens; dichtbij – Panama Pictures / Pia Meuthen

Ergens; dichtbijMaandag 15 april 2013 naar de voorstelling Ergens; dichtbij van Panama Pictures / Pia Meuthen in het Bellevue Theater te Amsterdam geweest.

Vacuum trip

Direct, intiem en vermoeiend. In deze dansvoorstelling bevind je je in de ontwapenende parallel wereld van de dansers. Door hun oprechte en directe lichaamstaal van dans en acrobatiek, weten ze de meest gewone situaties zo intiem te maken, dat je je als publiek soms afvraagt of je wel mag blijven kijken zonder inbreuk te doen op hun privacy. Gewone mensen, gewone situaties: wat zijn ze spannend!

Het eenvoudige decor (Katleen Vinck) houdt je in het hier en nu, terwijl je je simultaan ergens op de vlakten van de USA zou kunnen bevinden of binnen de muren van een grauwe stad. Het geeft ruimte, bescherming en oneindig hoge muren waar je overheen wilt blijven klimmen naar een uitweg. Het kostuum (Sanne Reichert) versterkt het gevoel dat we ons in een actuele situatie bevinden, waar alles echter net even anders blijkt. Kleine speelse details en invloeden van ondefinieerbare tijdsperiodes blijven je nieuwsgierig maken naar wie de personages zijn. Het vacuüm wordt nog weer versterkt door het lichtontwerp (Ate Jan van Kampen) die met het  vergroten en verkleinen van de ruimte je gevoel van tijdsbesef in de war schopt. De muziek (Jeroen Strijbos en Rob van Rijswijk) is vaak heel letterlijk aanwezig als component in het geheel, waardoor we in de urgentie van de voorstelling blijven.

Na afloop realiseer je je dat je in een uur op zijn minst wel drie mensenlevens hebt meegemaakt!

Houd ze in de gaten!: http://www.panamapictures.nl/

Video: http://www.youtube.com/watch?v=ixae08VsWec

‘Maanvirus’ – Theatergroep MAX

Zondag 8 april naar de voorstelling ‘Maanvirus’ van Theatergroep MAX in de Krakeling Amsterdam geweest.

Haunting…

Drie zusjes, een dode moeder, een vreemdeling met maansteen ogen en een familiegeheim. Kortom de “hyenia” heerst.

Deze no-nonsens voorstelling is lekker sarcastisch gespeeld, waardoor je goed bij het verhaal blijft. Geen opsmuk of hoogdravende technieken zijn nodig om mee te kunnen duiken in de herinneringen van de drie zusjes die op zoek gaan naar de moordenaar van een meisje dat in het bos achter hun huis is gevonden.

Het decor (Sanne Danz) en het kostuum (Marieke Kamphuis) heeft alle opsmuk die in het spel is weggelaten op zich genomen en vloekt ondanks alle diverse designs bewonderenswaardig niet. Het geeft het geheel een tijdloze en grenzeloze sfeer waarin een ieder zich kan verplaatsen naar de plek des onheils. Het licht (Gé Wegman) heeft videoclip-achtige momenten en zorgt met de rest van het toneelbeeld voor lekker veel humoristische twist’s.

Al duurde het geheel soms ietwat lang, de directe aanpak van een niet al te lichtzinnig thema werkte als een trein. Ik ben erg benieuwd hoe het voor de kinderen was die met hun ouders kwamen kijken. Je kon namelijk niet om de gevolgen van de door een ouder gemaakte keuze heen. Zoals Roald Dahl begreep: kinderen zijn de volwassenen.

Gaat het nog zien op 25 en 26 april!: http://www.tgmax.nl/agenda/264/?id=319

Youtube: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=jJmzbYVcyz0