Maandag 13 februari naar de verpletterende voorstelling ‘Mephisto’ van Toneelgroep Maastricht geweest in de Stadsschouwburg Amsterdam.

Where is the line?

Het hele stuk lang leek ik mij in de huidige verwarrende maatschappelijke en politieke klimaat van ons land te begeven. Toch verhaalde het stuk zich letterlijk over gebeurtenissen uit de tijd van vlak voor de tweede Wereld Oorlog. Meende ik mij eerst in een ouderwets gespeeld stuk te wanen, werd ik door de constante verandering in het decor meegezogen in een roller coaster waarin de grenzen van wat gevaarlijk en slecht is werden opgeheven.

De hoeveelheid tekst maakte dat je je hersenen hoorde kraken. Het volgen van de acht personages was zowel verademend als vermoeiend. Deze hoge concentratie werd versterkt door de choreografieën van Kathrin Gramelsberger. De stukken dans haalde je uit het kraken van je schedel en namen je mee naar de emotionele ervaring van het stuk die je tot in je vingertoppen kon voelen tintelen.

Het uitgebreide decor (Theo Tienhooven) liep van een zekere transparante open blik geleidelijk over in een color blocking van dwingend rood, waardoor het als een negatief op je netvlies werd gebrand. Ook het licht (Gé Wegman) zorgde voor het vertalen van de onderstroom aan spanningen en verwarring. Beide overschreden zonder pardon je grenzen. Op het moment dat je je bewust werd van wat je aan het aanschouwen was, bleek je er al tot over je oren in te zitten zonder enige uitweg.

Een pakkend stuk met wederom als fascinerend thema massa en individu. Kiezen of afwachten, afdwingen of motiveren, insider of outsider, verantwoordelijk of onschuldig, vrijspreken of veroordelen.

Je lijkt het over goed of slecht te hebben, maar is dat wel zo?

Toneelgroep Maastricht: http://www.toneelgroepmaastricht.nl/p/165.html?p_id=13&m=369

Kathrin Gramelsberger: http://kathrin.nl/